جنگل، دریا و کویر؛ صحنه متفاوت نمایش جدید امیر دژاکام
تاریخ انتشار: ۱۳ خرداد ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۸۱۵۵۸۲۱
تئاتر هنری زنده، پویا و جریان‌ساز است و طی تاریخ بیش از ۲۵۰۰ سال از حیات خود شیوه‌ها، نگرش‌ها و تجربه‌های مختلفی را پشت سر گذاشته است.
همین روحیه آمیخته با آزمون و خطا و نگاه آزمایشگاهی بر تجربه‌های بدیع این هنر زنده افزوده و توانسته با وجود ابزارهای مختلف و نوین رسانه‌ای از سینما و تلویزیون گرفته تا فضای مجازی هنوز هم جایگاه خود را به‌عنوان اثرگذارترین هنر در جهان حفظ کند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
تولید تئاتر در کشور ما به‌ویژه بعد از پیروزی انقلاب شکوه‌مند اسلامی و پشت سر گذاشتن حماسه جنگ تحمیلی با نگاه و رویکرد دو جریان تجربه‌های متفاوت و بهره‌مندی از الگوهای آموزش نوین در بدنه آکادمیک و فارغ‌التحصیلان این عرصه، بقا و شکوهی متفاوت به خود گرفت.
برای گواه این مدعا همین بس که طی دو، سه دهه اخیر هنر تئاتر در ایران نه‌تنها به‌عنوان یکی از اصلی‌ترین جریان‌های هنری در خاورمیانه که در تمامی جهان مورد وثوق، احترام و تمجید هنرمندان این عرصه قرار گرفته است.
هرچند شیوع ویروس کرونا تجربه‌های متفاوتی از تولید و همان نگاه توام با آزمون خطا را برای این هنر و هنرمندانش با خود به‌همراه داشت که مهم‌ترین آن را در بستر فضای مجازی در قالب اجرای زنده آثار نمایشی و یا ارائه فیلم‌تئاترها شاهد بودیم؛ اما باز همان روحیه آزمایشگاهی در عرصه آزمون و خطای تولید آثار تئاتری، هنرمندان خلاق نمایش کشورمان را به سمت تولید آثار متفاوت نمایشی سوق داد.
یکی از این هنرمندان سرپرست گروه تئاتر ماهان و از نام‌های شناخته‌شده و درخشان عرصه تئاتر در قالب نمایشنامه‌نویس، کارگردان و مدرس این هنر؛ امیر دژاکام است. او که این روزها درحال سپری کردن تمرین نمایش ایوب خان برای اجراست صحنه متفاوتی را برای ارائه جدیدترین اثر تئاتری خود برگزیده است.
دژاکام دامنه صحنه اجرای خود را نه در سالن‌ها و تماشاخانه‌ها جسته و نه در محیط‌های میدانی و خیابان‌های آشنای محل اجرای تئاتر خیابانی؛ بلکه این‌بار او جنگل؛ کویر و دریا را به‌عنوان بستری برای ارائه اثر نمایشی خود در قالب صحنه‌ای گسترده‌تر مدنظر قرار داده است.
برای آشنایی هرچه بیشتر با این اثر نمایشی، شیوه‌های تمرین و شکل‌گیری ایده این اتفاق که از قضا پیش از شیوع ویروس کرونا در کشور به ذهن دژاکام رسیده و تمرین‌های آن را آغاز کرده است با این هنرمند به گفت‌وگو پرداختیم که حاصل آن در ادامه از خاطر شما می‌گذرد.
لزوم تغییر نگرش‌های گذشته در شیوه تولید و ارائه آثار
دژاکام با اشاره به آنکه نام جدیدترین اثر تئاتری او ایوب خان است، یادآور شد: نکته اصلی در ارائه این اثر آنست که نه قرار است این نمایش در سالن و تماشاخانه‌ای به صحنه رود و نه در قالب تئاتر خیابانی در میدان‌ها و خیابان‌های آشنا برای مخاطبان؛ بلکه در گونه تئاتر بیرونی و محیطی، فضا و بسترهای متفاوتی چون دریا، کویر، دشت، جنگل، پارک و یا کاروان‌سراهای کشورمان را به‌عنوان صحنه اجراهای خود تجربه خواهد کرد.
وی ادامه داد: سال‌هاست چه به عنوان مدرس و چه در قالب دانشجو در سال‌هایی دورتر درباره شیوه تئاتر آزمایشگاهی - تئاتر لابراتوار - که پیشینه و سرچشمه آن را میان هنرمندان تئاتر روسیه شنیده‌ایم و مدام به ما این مفاهیم را آموزش دادند. اما در شکل و شیوه اجرا تاکنون چنین تجربه‌هایی را نداشته‌ایم.
کارگردان نمایش رویاهای خلیج فارس درباره دلایل وقوع چنین اتفاقی در شکل تولید و ارائه آثار نمایشی در کشور تصریح کرد: چراکه برای ارائه اثر دراماتیک تنها بستری چون صحنه تماشاخانه‌ها، میادین و خیابان‌های شهر را در نظر گرفته‌ایم، درحالی‌که از مفاهیم زیبایی‌شناسانه و تأثیری که بستر ارائه تئاتر به‌عنوان صحنه می‌تواند بر بافت دراماتیک اثر نمایشی داشته باشد غفلت کردیم و کمتر به شکل عینی و عملی مورد تجربه قرار داده‌ایم. تلاش داشتم تا در کنار دانش تئوریک و کارهای پژوهشی این بار به شکل عملی این تجربه را بیازمایم.
ایده ایوب خان پیش از کرونا شکل گرفت
دژاکام با تاکید بر آنکه پیش از شیوع ویروس کرونا طرح این اثر نمایشی در ذهن من شکل گرفت و تمرین‌های آن را نیز پیش از این بحران آغاز کرده بودم گفت: همزمان با شیوع ویروس کرونا و باتوجه به شیوه اجرای اثر که صحنه‌های آن اغلب با یک بازیگر یا حداکثر دو بازیگر به انجام و سرانجام می‌رسد این روزها تمرین‌هایمان را توسط اسکایپ انجام می‌دهیم و در شرایطی که ناگزیر به تمرین در سالن نمایشی باشیم باتوجه به آنکه اصل بستر فضای ما فضای جغرافیای محیطی است بازیگران از هم فاصله بسیاری دارند در سالن‌های تمرین نیز بازیگران در بیشترین فاصله از یکدیگر حضور دارند و به تمرین این نمایش می‌پردازیم.
انتخاب ساعت نامتعارف برای اجرا؛ دیگر هدفم است
سرپرست گروه نمایشی ماهان درباره دیگر تجربه‌هایی که در تولید این اثر نمایشی مدنظر قرار داده است گفت: در کنار تجربه متفاوت مکان به‌عنوان بستر روایت این اثر در جنگل و کویر و دریا؛ تصمیم دارم تا در قالب زمان ارائه این اثر نمایشی نیز تجربیاتی را داشته باشم.
وی افزود: به گونه‌ای که ساعت‌های نامتعارفی از بامداد تا نیمه‌شب را برای ارائه این اثر مدنظر قرار دادم و امیدوارم که بتوانم برای پشت سر گذاشتن این تجربه‌ها و ارائه این اثر به مخاطبان موفق باشم.
نخستین صحنه؛ جنگل‌های سعدآباد یا دربند
این مدرس دانشگاه درباره نخستین صحنه‌ای که برای ارائه این اثر مدنظر قرار داده است گفت: در نخستین گام ترجیح می‌دهم این اثر را در محیط جنگلی که جنگل‌های سعدآباد و دربند را مناسب می‌دانم به صحنه ببرم. بعد از تجربه اجرا در محیط جنگل به سمت کویر و دریا به‌عنوان صحنه ارائه این اثر حرکت خواهم کرد.
دژاکام تصریح کرد: همچنین با توجه به نگاه توأم با جریان آزمایشگاهی و لابراتواری این اثر نمایشی در هر اجرا حداقل ۳۰ و حداکثر ۴۰ تماشاگر خواهیم داشت. چرا که در کنار تجربه متفاوت تولید و ارائه این اثر موظف به رعایت شیوه‌نامه‌های بهداشتی به سبب شیوع ویروس کرونا در کشور هستیم.
پیگیری قتل دختر جوان توسط یه پسر بچه
سرپرست گروه تئاتر ماهان درباره قصه و داستان نمایش ایوب خان به‌عنوان جدیدترین اثر تولیدی خود گفت: در نگاه کلان داستان این اثر شبیه داستان فیل در تاریکی مثنوی مولانا است؛ اما روایت آن ماجرای قتل دختر جوانی است که این‌بار پسربچه‌ای به دنبال انگیزه قاتل و نحوه وقوع قتل است. در مسیر کشف و شهود خود با افراد گوناگونی به گفت‌وگو می‌پردازد و هر یک از آن افراد روایت و قصه خود را بیان می کنند.
وی ادامه داد: گروه بازیگران این اثر را نیز هنرجویانم تشکیل می‌دهند که با هر یک از آنها در آثار پیشین تجربه همکاری داشتم. البته در کنار بازیگران بزرگسال برای نقش آن پسربچه یک بازیگر کودک را نیز در گروه خواهیم داشت.
برچسب‌ها ویروس کرونا امیر دژاکام نمایش پروندهٔ خبری سهم اهالی فرهنگ در مهار کرونا پویش اجتماعیِ سهم من در کرونامنبع: ایرنا
کلیدواژه: ویروس کرونا امیر دژاکام نمایش ویروس کرونا امیر دژاکام نمایش شیوع ویروس کرونا اثر نمایشی ارائه این اثر تولید و ارائه مدنظر قرار برای ارائه قرار داده ایوب خان تجربه ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.irna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایرنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۸۱۵۵۸۲۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
نکوداشت اکبر زنجان‌پور همراه با شرم و حیای نوید محمدزاده
نکوداشت اکبر زنجان‌پور با سخنانی از محمود دولت‌آبادی، محمد رحمانیان، مسعود دلخواه، نوید محمدزاده و دکتر پرویز ممنون (استاد این هنرمند در دانشکده هنرهای زیبا) برگزار شد.
به گزارش ایسنا، این نکوداشت، عصر روز یکشنبه ۹ اردیبهشت ماه همزمان با زادروز حمید سمندریان که یکی از استادان زنجان‌پور بوده است، با حضور جمع پرشماری از مخاطبان در تالار استاد جلیل شهناز خانه هنرمندان ایران برپا شد.
در این مراسم که به کوشش انجمن کارگردانان تئاتر ایران با اجرای محمد سلوکی برگزار شد، نشان ویژه خانه تئاتر به این هنرمند باسابقه اهدا شد.
در آغاز، شهرام گیل‌آبادی، رییس انجمن کارگردانان با اشاره به زادروز حمید سمندریان گفت: نام او خاطرات فراوانی به ذهن هر یک از ما می‌آورد و هُرم نفس ایشان بر صورت تک تک ما نشسته و هیچ لحظه‌ای در تئاتر ما بی‌حضور ایشان نبوده.
او با ارایه توضیحاتی درباره تقدیرهایی که در نوزدهمین «شب کارگردان» صورت می‌گیرد، افزود: خوشحالیم در سال قبل به سختی سعی کردیم در کنار دوستان‌مان بایستیم. هیچ تحمیلی را نپذیریم و با استقلال در جهت عملی کردن نظرات خود بکوشیم. همچنان در کنار تمام هنرمندان تئاتر می‌ایستیم و به ظالم اجازه صف‌آرایی نمی‌دهیم چون تئاتر، عرصه حقیقت است.
گیل‌آبادی یادآوری کرد: سال قبل مدالیوم خانه تئاتر به آتیلا پسیانی اهدا شد که امسال یاد او را گرامی می‌داریم.
در ادامه تصاویری از آتیلا پسیانی در مراسم سال گذشته این انجمن پخش شد و حاضران به یاد او کف زدند.
سپس احسان حاجی‌پور ، دبیر برنامه و عضو هیات مدیره انجمن کارگردانان با خوشامدگویی به مهمانان متن اولین لوح تقدیر را که به علی شمس مربوط می‌شد، ارائه کرد و این تقدیر با حضور صدرالدین زاهد، کارگردان، مترجم و بازیگر باسابقه تئاتر انجام شد.
علی شمس، نمایشنامه‌نویس و کارگردان تئاتر با تشکر از برگزارکنندگان برنامه آرزو کرد مسیر اتفاقات طور دیگری بچرخد و همه کسانی که به شیوه‌های گوناگون کار می‌کنند، بدون هیچ گونه رنج و تبعاتی بتوانند آثار خود را ارائه کنند.
او عنوان کرد که بهتر است برای اینکه برنامه به حاشیه کشیده نشود، سکوت کند.
در ادامه آرش دادگر، عضو هیات مدیره انجمن کارگردانان طی سخنانی درباره علیرضا کوشک جلالی، کارگردان و مدرس تئاتر، متن تقدیرنامه او را خواند و این کارگردان با حضور اصغر همت، تقدیر شد.
کوشک جلالی با تشکر از برگزارکنندگان این برنامه فقط آرزو کرد که برخی خبرهای ناخوشایند را که این روزها می شنویم، دیگر نشویم.
در بخش بعدی، مراسم تقدیر از ژاله علو برپا شد که خودش در برنامه حضور نداشت اما پیامی صوتی را فرستاده بود که پخش شد.
او در این پیام عذرخواهی کرد که به دلیل کسالت، نتوانسته در برنامه شرکت کند و از عشق و علاقه‌اش به تئاتر و نمایش رادیویی گفت.
او همچنین به پیشینه حضورش در تئاتر و هنرمندانی که با آنان همکاری داشته، اشاره کرد.
علو عنوان کرد که در رادیو نمایش‌های بسیاری را کارگردانی کرده و افزود: برایم افتخاری است که توانستم کارهایی انجام دهم که بعد از گذر سال‌ها هنوز به خوبی از آنها یاد می‌شود. او در پایان شعری از سروده‌های خودش را خواند.
سپس محمد رحمانیان، دیگر عضو هیات مدیره انجمن کارگردانان متن تقدیرنامه ژاله علو را خواند و ایرج راد به نمایندگی از علو تقدیرنامه او را دریافت کرد.
او همچنین بخش کوتاهی از نمایشنامه «روزهای رادیو» را که اشاره‌ای به ژاله علو و رقیه چهره آزاد داشت، اجرا کرد.
رحمانیان حضور کوشک جلالی را در تئاتر کشورمان همچون معجزه‌ای خواند که در امر آموزش در استان‌های گوناگون و ترجمه و کارگردانی ثابت قدم است و خطاب به او گفت: علیرضای عزیز بمانی برایمان!
هایده حائری ، مدرس تئاتر و دیگر هنرمند حاضر در برنامه از جایگاه تماشاگران گفت: من اعتراض دارم.
او از مردم کشورمان قدردانی کرد که به هنرمندان کشورشان احترام می‌گذارند و در مراسم تقدیر از آنان شرکت می‌کنند و گفت: الان احساس کردم جای یک خانم در مراسم تقدیر از خانم علو خالی است. ایشان دوست خیلی صمیمی دو تن از عمه‌های من بودند؛ خانم‌ها طوسی و عذرا حائری. حیف است که تقدیرنامه خانم علو را دو تن از آقایان دریافت کنند.
او بعد از این سخنان طنزآمیز که با خنده‌های تماشاگران همراه شد و به دعوت رحمانیان که در دانشکده هنرهای زیبا دانشجویش بوده، روی صحنه رفت و تقدیرنامه علو را دریافت کرد.
رحمانیان نیز در سخنانی از حائری به عنوان یکی از استادان خوب خود یاد کرد که به نوعی، منشأ ساخت فیلم «هامون» شده چون با اجرای اثری از او، داریوش مهرجویی خسرو شکیبائی را برای بازی در «هامون» انتخاب کرده است.
در بخش بعدی، بخش‌هایی از فیلم زندگی تئاتری اکبر زنجان‌پور در گفتگو با محمد رحمانیان پخش شد.
سپس محمود دولت‌آبادی روی صحنه رفت و با تشریح خاطراتی از مهدی فتحی (بازیگر فقید تئاتر) که دوست مشترک خودش و زنجان‌پور بوده، گفت: ما در آن دوران قدم می‌زدیم و فکر می‌کردیم کسانی که کار هنر نمی‌کنند، چه می‌کنند.
او ادامه داد: زنجان‌پور در کنار دیگر دوستان ما سعی کرده هنر بورزد ولی همیشه موانع اجازه نداده این فعالیت چه در ایشان و چه در دیگر دوستان، ادامه پیدا کند.
دولت‌آبادی افزود: آنچه مایه خرسندی من است، حضور این اجتماع است که به مناسبت دوستی هنرمندان تئاتر تشکیل شده و بسیار گرامی است.
این داستان‌نویس با سابقه که پیشنیه تئاتری دارد، خاطراتی از دوران مشکلات خودش در تئاتر در سال ۵۳ بیان کرد و افزود: بعد از آن سال، دیگر روی صحنه نرفتم ولی سال ۵۶ پیشنهاد تشکیل سندیکای تئاتر را دادم و در تئاترهای لاله‌زار به نشان تقدیر از هنرمندان گذشته خود برنامه‌ای تدارک دیدیم اما متاسفانه دیگر آن تئاترها باقی نماند.
دولت‌آبادی خطاب به حاضران در برنامه افزود: وقتی مهدی فتحی کسل و بی‌حوصله می‌شد، برای خودش نقشی می‌ساخت و آن را اجرا می‌کرد. یعنی لازم نیست حتما چیزی بشود، همین که هستید و سرپا هستید، همین که چنین شب‌هایی برگزار می‌شود، یعنی شدن. چیزی در انتظار هنرمند نیست. آرزو می‌کنم همیشه رونده باشید و وقتی هم خسته می‌شوید، خستگی از تن دور کنید و دوباره ادامه بدهید.
سپس رحمانیان بار دیگر روی صحنه رفت و با یادآوری خاطراتی از زنجان‌پور گفت: اولین بار استاد را در «آتش بدون دود» کار نادر ابراهیمی و بعد از آن در فیلم «بیتا» هژیر داریوش و پس از آن در نمایش‌های تلویزیونی دیدم.
این نمایشنامه‌نویس و کارگردان اضافه کرد: اولین مواجهه من با آقای زنجان‌پور به عنوان کارگردان، اجرای درخشان ایشان از نمایشنامه «همه پسران من» کار آرتور میلر بود که سبب شد راه خودم را به عنوان کارگردان پیدا کنم. صحنه‌های درخشان این نمایش از یک کلاس درس آموزنده‌تر بود و هنوز تک تک صحنه‌های آن را به یاد دارم و بزرگترین تاثیری است که یک اثر هنری و یک کارگردان بر من گذاشته است.
رحمانیان از اجرای نمایش«مروارید» نوشته عزت‌الله مهرآوران و کار زنجان‌پور به عنوان دیگر نمایش درخشانی یاد کرد که همچنان تاثیرش بر او باقی مانده و آرزو کرد که سایه زنجان‌پور همچنان بر سرمان باقی بماند.
در بخش بعدی برنامه، تصاویری خاطره‌انگیزی از نمایش «نگاهی از پل» نوشته میلر و کار سمندریان پخش شد که سال ۵۱ اجرا شده است.
سپس مسعود دلخواه، دیگر کارگردان حاضر در برنامه در سخنانی با بیان اینکه مبالغه نمی‌کند، گفت: تصمیم دارم از دشواری اکبر زنجان‌پور بودن صحبت کنم چون اکبر زنجان‌پور بودن، اصلا ساده نیست.
او با یادآوری اولین خاطره‌های خود از زنجان‌پور افزود: نمایشی از رکن‌الدین خسروی دیدم که زنجان‌پور و بهروز بقایی در آن بازی می‌کردند. او در این نمایش بیش از ۲۵ کارکتر را بازی کرد و هنوز صدایش و انرژی‌اش را که خیلی سریع از نقشی به نقشی می‌رفت، در ذهنم مانده.
دلخواه با بیان خاطره همکاری‌اش در نمایش «دایی وانیا» به کارگردانی زنجان‌پور ادامه داد: یک نفر می‌تواند بازیگر، کارگردان، دوبلور یا انسان شریفی باشد و همیشه خود اصیلش باشد ولی داشتن همه اینها در یک جا سخت است و اکبر زنجان‌پور همه اینها را با هم دارد. رفتار او می‌تواند الگویی باشد برای نسل جوان؛ از دیسیپلین کاری‌اش تا برخورد یکسان با همه اعضای گروه.
وی خاطرنشان کرد: در نمایش «دایی وانیا» کاریزمایی روی صحنه می‌دیدم که نظیرش را ندیده بودم. کاریزمای اکبر زنجان‌پور، از خود بودن اوست و نترس بودن و نقاب به چهره نداشتنش. ما بعد از آن نمایش، در گفتگوهایمان از ابزورد بودن شرایط اجتماعی و تئاتری با هم حرف می‌زنیم.
دلخواه در پایان سخنانش پیشنهاد کرد یک جایزه بازیگری به اسم اکبر زنجان‌پور نامگذاری شود و توضیح داد: این نامگذاری تنها به دلیل این نیست که او بازیگر خوبی است بلکه چون انسان شریفی است.
در ادامه، نوید محمدزاده به عنوان نماینده‌ای از نسل جوان در سخنانی درباره زنجان‌پور گفت: خجالت می‌کشم درباره ایشان صحبت کنم.
او خطاب به زنجان‌پور ادامه داد: استاد خیلی دوست‌تان دارم. چندی پیش فرصتی شد تا در کنار شما متنی را دورخوانی کنیم. امیدوارم قسمت باشد روی صحنه کنارتان بازی کنم و نفس شما را حس کنم و لذت ببرم و یاد بگیرم. سلامت باشید و سرحال.
در بخش بعدی، شهرام گیل‌آبادی که مدت‌ها مدیر رادیو بوده، خاطراتی از دوران کاری خود در این رسانه بیان کرد و گفت: هُرم نفس خیلی از بزرگان‌رادیو بر صورتم نشست که ویژگی‌های مشترکی داشتند.
او خاطراتی از بازی زنجان‌پور در نمایشی از صدرالدین شجره و نیز خاطراتی از احمد آقالو و مهدی فتحی بیان کرد و ادامه داد: ما در رادیو با حکمت‌هایی مواجه بودیم که یکی از آنها آموزش سینه به سینه بود. امثال زنجان‌پور، این فضا را ایجاد کردند که حکمت جاری در رادیو، آموزش باشد. چیزی که از این نسل بزرگ عاید من شد، این بود که نظم، توسعه فکری، دانایی و درایت سکوت را می‌آورد. این آدم‌ها هر چه دارند در طبق اخلاص می‌گذارند که دیگران قد بکشند چون آنان بخیل نیستند. ماموریت خود را معرفت‌شناسی و توسعه فکری می‌دانند. آقای زنجان‌پور در عالم هنر، یکی از آبروهای زمین است.
در بخش بعدی، پرویز ممنون، دیگر هنرمند پیشکسوت تئاتر که در وین زندگی می‌کند و دیشب تازه به ایران رسیده، در سخنانی گفت: هنوز گیج راه هستم ولی خوشحالم که در بزرگداشت اکبر شرکت می‌کنم.
او که استاد زنجان‌پور بوده ادامه داد: شما از زمان‌استادی او گفتید و من چند خاطره از زمان دانشجویی‌اش می‌گویم. اولین بار که برای مدیریت دانشکده دعوت شدم، نمایشی از بهمن فرسی روی صحنه بود و اکبر نقش اصلی آن را بازی می‌کرد . فرسی قبل از کارگاه نمایش، کارهای تجربی و غیر متعارف اجرا می‌کرد. با دیدن بازی اکبر حیرت‌زده شدم و اگر سال قبل بازی محمد علی کشاورز را ندیده بودم، با دیدن او روی صحنه، ضعف می‌کردم.
ممنون از زنجان‌پور در کنار آذر فخر و کیهان رهگذر وبه عنوان یکی از چند دانشجوی محبوب خود یاد کرد و افزود: هرچند اکبر هم سنش به دانشجویان نزدیک بود، هرگز سراغ شعار نمی‌رفت و در کار خود همیشه جدی بود. او همیشه محترم بود مثل انتظامی. آنان سر کلاس بسیاری استادان می‌رفتند چون معتقد بودند از هر استادی چیزی یاد می‌گیرند.
ممنون اضافه کرد: یکی از نقشهای حساس خود را به او سپرد و بعد از آن، استاد راهنمای رساله‌اش شدم که اجرای نمایش «ریل» نوشته دولت آبادی بود و با همراهای رضا بابک اجرا کردند. همه کسانی که در کار تئاتر هستند، عاشق‌اند ولی زنجان‌پور جدی بود. به همین دلیل وقتی صحبت از بزرگداشت شد، با خودم فکر کردم اگر قرار باشد در بزرگداشت سه چهار تن از دانشجویانم شرکت کنم، حتما یکی از آنان اکبر خواهد بود.
در بخش پایانی، اکبر زنجان‌پور در میان تشویق حاضران روی صحنه رفت و در شرایطی که همه به احترام او ایستاده بودند، گفت: امشب آن‌قدر از من تعریف شد که گیج شدم آن ولی این سخنان مسئولیت آدم را زیاد می‌کند که تماشاگر و هنر را جدی بگیریم. باید حواس‌مان باشد به چیزهایی که نوشته و خوانده نمی‌شود. همه این کارها را می‌کنیم که به فضا برسیم. آنچه کم است، ارتباط نانوشته و ناگفته‌ای است که هر کس سهم خود را از آن بر می‌دارد و گذر می‌کند.
این هنرمند پیشکسوت ادامه داد: وظیفه ماست که سعی کنیم تصویری را که دیده نمی‌شود، بسازیم و آنچه را شنیده نمی‌شود، به تماشاگر پیشنهاد بدهیم و این مال زمانی است که کمتر بتوان حرف زد و گفتنی‌ها را گفت.
زنجان‌پور در پایان گفت: امشب از حوصله و محبت شما هم شرمنده‌ام و هم به خودم می‌بالم و اینها مسئولیت مرا بیشتر می‌کند. «ایبسن» می‌گوید قوی‌ترین انسان کسی است که از همه تنهاتر است. بگردیم و تنهایی‌های خود را پیدا کنیم.
سپس نشان ویژه خانه تئاتر با حضور پرویز ممنون، صدرالدین زاهد، محمد رحمانیان، محمود دولت‌آبادی، ایرج راد، اسماعیل خلج، همسر، دختر و نوه زنجان‌پور، نشان ویژه خانه تئاتر به این هنرمند اهدا شد.
متن تقدیرنامه او را شهرام گیل‌آبادی خواند و زنجان‌پور پس از دریافت این نشان گفت: یک عمر دویده‌ام و امشب جایزه گرفته‌ام.
اسماعیل خلج که سال‌ها قبل نمایشنامه مشهور «گلدونه خانوم» را نوشته، خاطره‌ای از زنجان‌پور بیان کرد و گفت: شبی به من تلفن زد و اجازه گرفت اسم دخترش را گلدونه بگذارد و من هم به او گفتم من هم این اسم را از شخص دیگری گرفته‌ام و بر نمایشنامه‌ام گذاشته‌ام.
زنجان‌پور هم توضیح داد نوه‌اش که در این مراسم حضور دارد، دختر گلدونه است.
بعد از برگزاری مراسم، تصاویری از مستند اکبر زنجان‌پور در محوطه باز پارک خانه هنرمندان ایران پخش شد.
انتهای پیام
علت فوت پزشک متخصص در استان فارس در دست بررسی است